جو به عنوان خوراکی محرک رشد،نقشی تعیین کننده در جیره های غذایی دارد. انواع جو داخلی و خارجی درجه یک همواره از متقاضیان زیادی برخوردار است.
جو غله ای است که انرژی و پروتئین متوسطی به نسبت سایر نهاده ها دارد. میانگین پروتئین خام آن ۱۱ درصد می باشد. استفاده از آن در جیره نشخوار کنندگان، سبب تسریع رشد و افزایش پروتئین شیر می شود. وجود مقادیر متغیری بتاگلوکان در حد ۴ تا ۱۵ درصد در جو، قابلیت هضم آن را برای پرندگان کاهش می دهد.
محدودیت های استفاده از جو
کشت بذر جو در آب و هوای خشک، رشد سریع و برداشت زود هنگام آن، از جمله عواملی هستند که مقادیر بتاگلوکان موجود در جو را بالا می برند. بتاگلوکان ها ساختمان مواد پیوندی خود را غیر قابل هضم می نمایند و بدین ترتیب موجب گوارش ناپذیری جو برای پرندگان، افزایش ویسکوزیته مواد هضمی و بالا رفتن میزان رطوبت بستر می شوند.
ویژگی ها و مزایای جو
همچنین جو مقادیر متوسطی از بازدارنده تریپسین است که عاملی ضد تغذیه ای به شمار می رود. البته بتاگلوکان ها علیرغم کارکرد های یاد شده، با جلوگیری از عمل اسیدهای صفراوی بر چربی های موجود در مواد هضمی سبب کاهش کلسترول خون می شوند و این نوعی مزیت محسوب می گردد.
در مقایسه با غلات دیگر، لیزین، کلسیم و ویتامین های محلول در چربی کمتری دارد. برای نشخوارکننگان، بهتر است جو به همراه علوفه به کار رود تا تعادل مواد مغذی جیره رعایت گردد. مصرف بی رویه جو در جیره نشخوارکنندگان ، باعث ایجاد نفخ و اسیدوز یا کاهش PH شکمبه می شود.
استفاده از دانه کامل جو
در میان چهار معده ای ها، گوسفند قادر است دانه کامل جو را هضم نماید. گرچه استفاده از دانه کامل جو در طیور، به دلیل داشتن میزان زیاد فیبر خام، برای کاستن از وقوع کانیبالیزم یا دیگرخواری پیشنهاد شده است، اما به خاطر مواردی که پیشتر گفته شد و هم به علت نوک تیز دانه جو، استفاده از دانه کامل جو در پندگان توصیه نمی شود.
